μῆρινς

μηρίον

μηριόνης
μηρίον, ου (τὸ) au sg. seul. Posidipp. (Ath. 154b), d’ord. au pl. τὰ μηρία :
1 os des cuisses d’une victime, Il. 1, 40, 461, etc. ; Od. 3, 456, etc. ; Hés. O. 335 ; Soph. Ant. 1008 ; Ar. Av. 193, etc. ||
2 cuisses, Bion 1, 84.
Étym. μηρός.