μωμάομαι-ῶμαι
μῶμαρμωμάομαι-ῶμαι (f.
ήσομαι, ao.
ἐμωμησάμην, pf.
inus.) blâmer, railler, se moquer de, acc. Il. 3, 412 ; Sim. am.
fr. 7, 113 ; Eschl. Ag. 277 ; A. Rh. 3, 794 ; Thcr. Idyl. 9, 24, etc. ; Luc. H. conscr. 33 ||
E Au sens pass. seul. ao. ἐμωμήθην, NT. 2 Cor. 6, 3. Ao. dor. 3 sg. μωμάσατο
[μᾱ] Thcr. Idyl. 9, 24.
Étym.
μῶμος.