ναετήρ

ναέτης

Ναζαρέτ
ναέτης, ου (ὁ, ἡ) [ᾰ] habitant, habitante, Sim. (DL. 1, 90) ; Ephipp. (Ath. 346f) ; Anth. 9, 535 ||
E ἡ ναέτης, Anth. 6, 207, 10.
Étym. ναίω.