Νάπη

νάπος

ναπτάλιος
νάπος, εος-ους (τὸ) [ᾰ] c. νάπη, Pd. P. 5, 38, etc. ; Soph. O.C. 157, Tr. 436 ; Eur. Andr. 283, I.A. 1283 ; Xén. Hell. 5, 4, 44.