Ναυκρατιτικός

ναυκράτωρ

ναῦλον
ναυ·κράτωρ, ορος (ὁ, ἡ) [ᾰ]
1 qui domine sur mer, Hdt. 6, 9 ; Thc. 5, 97, 109 ||
2 qui gouverne un navire, Soph. Ph. 1072.
Étym. ναῦς, κρατέω.