νυκτεγερτέω-ῶ

νυκτέλιος

νυκτερεία
νυκτέλιος, ος, ον, auquel on rend un culte nocturne, ép. de Dionysos, Anth. 9, 524 ; Plut. M. 389a ; τὰ νυκτέλια, Plut. M. 291a, fêtes nocturnes de Bacchus.
Étym. νύξ, τελέω.