νηπυτιεύομαι

νηπύτιος

Νήρειος
νηπύτιος, α, ον [ῠ]
1 petit enfant, Il. 13, 292 ; 20, 200, 439 ; 21, 441 ; Ar. Nub. 868 ||
2 de petit enfant, enfantin, puéril, Il. 20, 211.
Étym. νήπιος.