νώνυμνος

νώνυμος

νωπέομαι-οῦμαι
νώνυμος, ος, ον [ῠ]
1 intr. sans nom, sans gloire, Od. 13, 239 ; 14, 182 ; Eschl. Pers. 1002 ; Soph. El. 1084 ||
2 tr. dans lequel on ne parle pas de, gén. Anth. 7, 17.
Étym. νη-, ὄνομα.