Ὄανος

ὄαρ

Ὀάριζος
ὄαρ, ὄαρος (ἡ) [ᾰ] (gén. pl. ὀάρων, Il. 9, 327, contr. au dat. pl. épq. ὤρεσσι, p. ὀάρεσσι, Il. 5, 486) compagne, épouse.
Étym. p.-ê. pré-grec ; cf. δάμαρ.