ὀχυρωμάτιον

ὀχύρωσις

ὀχυρωτέος
ὀχύρωσις, εως (ἡ) [ῠ] action de fortifier, Jos. B.J. 7, 6, 2 ; Spt. 1 Macc. 10, 11 ; 14, 10.
Étym. ὀχυρόω.