ὀδύνημα

ὀδυνηρός

ὀδυνηρῶς
ὀδυνηρός, ά, όν [ῠ] douloureux, au phys. et au mor. Eur. Hipp. 189 ; Ar. Ach. 230 ; Arstt. Rhet. 2, 10, 3 ||
Cp. -ότερος, Ar. Pl. 526 ; sup. -ότατος, Plat. Gorg. 525c ; Dém. 1471, 4 ||
E Dor. ὀδυναρός [ᾱ] Pd. P. 2, 91.
Étym. ὀδύνη.