ὄδυρμα

ὀδυρμός

ὀδύρομαι
ὀδυρμός, οῦ (ὁ) plainte, lamentation, au plur. Eschl. Pr. 33 ; Eur. Hec. 156, etc. ; Plat. Rsp. 387b, 398d, etc.
Étym. ὀδύρομαι.