οἰκητός

οἰκήτωρ

οἰκία
οἰκήτωρ, ορος (ὁ)
1 habitant, Hdt. 4, 34 ; Xén. Cyr. 3, 3, 31 ; Eschl. Suppl. 952, etc. ; Soph. O.C. 728, etc. ; Eur. Andr. 1089 ||
2 qui colonise, colon, Hdt. 7, 153 ; Thc. 1, 26, etc.
Étym. οἰκέω.