ὀκριοειδής

ὀκριόεις

ὀκριόωντο
ὀκριόεις, όεσσα, όεν, qui a des protubérances, âpre, raboteux, Il. 4, 518 ; 8, 327 ; 12, 380 ; 16, 735 ; d’où pointu, Eschl. Sept. 300 ; fig. Nonn. D. 14, 137.
Étym. ὄκρις.