ὀλϐοδότειρα

ὀλϐοδότης

ὀλϐοδότις
ὀλϐο·δότης, ου, adj. m. qui procure le bonheur, Orph. H. 67, 9 ||
E Dor. acc. -δόταν, Eur. Bacch. 572.
Étym. ὄλϐος, δίδωμι.