ὀλέσαι

ὀλεσήνωρ

ὀλέσθαι
ὀλεσ·ήνωρ, gén. ορος (ὁ, ἡ) qui perd les hommes, Thgn. 399 ; Nonn. D. 28, 273.
Étym. ὄλλυμι, ἀνήρ.