ὄνειραρ
ὀνείρειος*ὄνειραρ, (τὸ)
(seul. gén.
ὀνείρατος et
plur. ὀνείρατα)
1 rêve, songe,
Eschl. Pr.
658, etc. ;
Soph. El.
460 ; etc. ;
Eur. Alc.
354, etc. ;
Ar. Vesp.
53 ; Hdt.
1, 120 ; Xén.
An. 4, 3, 13,
etc. ||
2 rêverie, chose vaine,
au plur. Plat.
Leg. 695c ||
E Gén. ὀνείρατος,
Plat. Theæt.
201d,
278e ;
Leg. 969b ; Paus. 3, 14, 4 ;
A. Rh. 4,
1732.
Étym.
cf. ὄναρ,
ὄνειρος.