ὀνειροπομπός

ὄνειρος

Ὄνειρος
ὄνειρος, ου () songe, rêve, Il. 2, 56, etc. ; Od. 6, 49, etc. ; Eschl. Ag. 274, etc. ; Eur. Hec. 74, etc. ; Plat. Leg. 910, etc. ; fig. rêverie, vaine chimère, Od. 11, 207, etc.
Étym. cf. ὄναρ.