ὀνηλατέω-ῶ

ὀνηλάτης

ὀνήμενος
ὀν·ηλάτης, ου (ὁ) [ᾰ] ânier, Dém. 1040 fin ; Luc. As. 29.
Étym. ὄνος, ἐλαύνω.