ὀψίμορος

ὄψιμος

ὀψίμως
ὄψιμος, ος, ον [ῐ]
1 tardif, Il. 2, 325 ; Th. H.P. 1, 9, 7, etc. ||
2 récent, Plut. M. 674f ||
Cp. -ώτατος, Xén. Œc. 17, 4 et 5.
Étym. ὀψέ.