ὀψωνέω-ῶ

ὀψώνης

ὀψωνητής
ὀψ·ώνης, ου (ὁ) qui fait les provisions de bouche, maître-d’hôtel, Ar. fr. 424 Dind. ; Alciphr. 1, 1.
Étym. ὄψον, ὠνέομαι.