ὀρειμανής

ὀρεινόμος

ὄρεινος
ὀρει·νόμος, ος, ον :
1 qui habite les montagnes, Eur. H.f. 364 ||
2 qui paît sur les montagnes, fig. Anth. 6, 107.
Étym. ὄρος, νέμω.