ὄρειος
ὀρειοχαρήςὄρειος, α
ou ος, ον :
1 de montagne,
Pd. N.
2, 11 ; Eschl.
Ag. 497 ;
Soph. Ph.
937 ; Eur.
Hipp. 1127,
etc. ; Ar.
Av. 740 ;
Xén. Cyn.
5, 17 ; Plat.
Leg. 677b, etc. ||
2 de montagnard,
Luc. Zeux.
5 ||
E Gén. pl. fém. dor. ὀρειᾶν,
Pd. l. c.
Étym.
ὄρος, cf.
ὀρεινός.