ὀρεοκόμος

ὀρέομαι

ὀρεοπολέω-ῶ
ὀρέομαι (seul. prés. et impf. 3 pl. épq. ὀρέοντο) s’élancer, Il. 2, 398 ; 23, 212 ; Epigr. (Paus. 9, 38).
Étym. p.-ê. par lic. poét. p. ὄροντο, v. ὄρνυμι ou R. indo-europ. *h₁er-, bouger ; cf. ἔρετο = ὡρμήθη, Hsch.