ὀρέσσαυλος

ὀρεσσιϐάτης

ὀρεσσίγονος
ὀρεσσι·ϐάτης, ου [ῐᾰ] adj. m. c. ὀρειϐάτης, Soph. O.R. 1100, Ant. 350 ; Anth. 7, 578 ||
E Gén. dor. -ϐάτα [τᾱ] Soph. ll. cc.