ὁρέω

ὀρεωκόμος

ὅρη
ὀρεω·κόμος, mieux que ὀρεο·κόμος, ος, ον, qui soigne les mulets, muletier, Ar. Th. 491 ||
E Seule forme dans les inscr. att. CIA. 2 add. 834, c, 18, 20 (317/307 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 20, 18.
Étym. ὀρεύς, κομέω.