ὀρνίθεος

ὀρνιθευτής

ὀρνιθευτική
ὀρνιθευτής, οῦ (ὁ) [ῑ] oiseleur, Ar. Av. 526 ; Plat. Leg. 824.
Étym. ὀρνιθεύω.