ὀρόφινος

ὄροφος

ὀροφόω-ῶ
ὄροφος, ου ()
1 roseau dont on couvre les maisons, Il. 24, 451 ||
2 p. ext. toiture, Thc. 1, 134 ; d’où toit, en gén. Xén. An. 7, 4, 16, etc. ; Plat. Rsp. 417a, etc.
Étym. ἐρέφω.