ὀρθοστατέω-ῶ

ὀρθοστάτης

ὀρθόστατος
ὀρθο·στάτης, ου [ᾰ] adj. m. qui se tient droit, d’où subst.
1 colonne, Eur. Ion 1134, etc. ||
2 gâteau qu’on offrait dans les sacrifices funéraires, Eur. Hel. 547.
Étym. ὀρθός, ἵστημι.