ὀρύκτης

ὀρυκτός

ὀρύκτωρ
ὀρυκτός, ή, όν :
1 creusé, Il. 9, 67, etc. ; Eur. Tr. 1153 ; Xén. An. 1, 7, 14, etc. ||
2 tiré de la terre, minéral, fossile, Arstt. Nic. c. 13 ; Pol. 34, 10, 10 ; Ath. 331c.
Étym. vb. d’ὀρύσσω.