ὀστρακίας

ὀστρακίζω

ὀστρακίνδα
ὀστρακίζω [ᾰ] (impf. ὠστράκιζον, part., pf. pass. ὠστρακισμένος) frapper d’ostracisme, Thc. 1, 135 ; 8, 73 ; And. 23, 42, etc. ; Arstt. Pol. 3, 12.
Étym. ὄστρακον, cf. ὀστρακισμός.