οὐδαμοῖ

οὐδαμός

οὐδαμόσε
οὐδ·αμός, ή, όν [ᾰ]
1 aucun, pas un, d’ord. au pl. Hdt. 1, 18, etc. ||
2 sans valeur, Hdt. 9, 58.
Étym. οὐδέ, ἀμός.