Οὐλίξης

οὔλιος

οὖλις
οὔλιος, α, ον, funeste, malfaisant, en parl. de Sirius, Il. 11, 62 ; d’Arès, Hés. Sc. 192, 441 ; en parl. de choses, Pd. O. 9, 82, etc., etc. ; Soph. Aj. 933.
Étym. cf. ὀλοός, ὀλέθριος.