οὐράγιος

οὐραγός

οὐράδιον
οὐρ·αγός, οῦ (ὁ) [ᾱ] commandant de l’arrière-garde, Xén. Cyr. 2, 3, 22, etc. ; An. 4, 3, 26, etc.
Étym. οὐρά, ἡγέομαι.