ὀξυϐλεπτέω-ῶ

ὀξυϐόης

ὀξύγαλα
ὀξυ·ϐόης, ου [ῠ] adj. m. aux cris perçants, Luc. J. tr. 31 ||
E Dor. acc. -όαν [ᾱ] Eschl. Ag. 57.
Étym. ὀ. βοάω.