παγιδεύω

πάγιος

παγιότης
πάγιος, α, ον [ᾰ] fixe, d’où ferme, solide, Luc. Alex. 21 ; fig. Plat. Epin. 984d ; DC. 65, 1 ||
Cp. -ώτερος, Luc. l.c. ; sup. -ώτατος, DC. 76, 12.
Étym. πήγνυμι.