Παιανιεύς

παιανίζω

παιανικός
παιανίζω [ᾱν] chanter un péan, Xén. Conv. 2, 1 ; Plat. Ax. 364d ; π. ὀλολυγμὸν ἱρόν, Eschl. Sept. 268, entonner un chant sacré plaintif.
Étym. παιάν.