παιπάλη

παιπάλημα

παιπαλόεις
παιπάλημα, ατος (τὸ) [πᾰλ] c. le préc. fig. Ar. Av. 430 ; Eschn. 33, 24 ; λόγων, Æschrion (Ath. 335d) fine langue.
Étym. παιπάλη.