παλιμπετής

παλιμ·πετής, ής, ές [ᾰ] qui tombe ou retombe en arrière, Nonn. Jo. 7, 34 ; adv. au neutre, παλιμπετές, Il. 16, 395 ; Od. 5, 27 ; Call. Del. 294 ; A. Rh. 2, 1250, etc. en arrière, en sens inverse.