παλιμπόρευτος

παλίμπορος

παλίμπους
παλίμ·πορος, ος, ον [ᾰ]
1 qui revient sur ses pas, Nonn. D. 2, 247 ||
2 qui fait route en sens contraire, Opp. H. 4, 529.
Étym. π. πόρος.