πανδαμάτειρα

πανδαμάτωρ

πανδαμεί
παν·δαμάτωρ, ορος (ὁ) [ᾰμᾰ] qui dompte tout, qui soumet tout, Il. 24, 5 ; Od. 9, 373 ; Soph. Ph. 1467 ; Luc. Tim. 2, etc. ||
E ἡ π. Arstt. Pepl. 43.
Étym. π. δαμάω.