πανδοχεῖον

πανδοχεύς

Πάνδροσος
πανδοχεύς, έως (ὁ)
1 celui qui contient tout, Theol. 6 ||
2 hôtelier, Pol. 2, 15, 6 ; NT. Luc. 10, 35.
Étym. πᾶν, δέχομαι.