πανδοκεία

πανδοκεῖον

πανδοκεύς
πανδοκεῖον, ου (τὸ) auberge, hôtellerie, Ar. Ran. 550 ; Dém. 390, 26 ; Eschn. 41, 4 ||
E Dans une inscr. att. CIA. 2, 817, a, 30 (358 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 80, § 38, 5.
Étym. πάνδοκος.