πάνδημος
πανδήμωςπάν·δημος, ος,
ον :
1 qui comprend le peuple
entier, en parl. d’une armée, d’une
ville, Soph. Ant. 7, Aj. 844 ||
2 commun à tout le peuple,
public, Eur. Alc. 1026 ; Arstt. Rhet. 3, 3 ; p. ext. commun,
vulgaire, Xén. Conv. 8, 9 ; Plat. Conv. 180e, etc. ; Ath. 632b ||
E Dor. πάνδαμος [ᾱ] Soph. Aj. 175, etc.
Étym.
π. δῆμος.