Παννυχίς

πάννυχος

πανόδυρτος
πάν·νυχος, ος, ον [ῠ] qui dure ou agit toute la nuit, Il. 10, 159 ; Od. 14, 458 ; Eschl. Pers. 382 ; adv. neutre plur. πάννυχα, Soph. Aj. 930, pendant toute la nuit.
Étym. π. νύξ.