πάνοπλος

πανόπτης

πανορκία
παν·όπτης, ου [ᾰ] adj. m. qui voit tout, en parl. du soleil, Eschl. Pr. 91 ; de Zeus, Eschl. Eum. 1045 ; du bouvier Argos, Eur. Ph. 1115 ; Ar. Eccl. 80 ; au plur. οἱ πανόπται, titre de comédies de Cratinos et d’Eubule.
Étym. π. ὄψομαι.