πανουργεύομαι

πανουργέω-ῶ

πανούργημα
πανουργέω-ῶ [πᾰ] (pf. πεπανούργηκα) être fourbe ou méchant, Ant. 137, 8 ; Eur. Med. 583 ; Ar. Ach. 658 ; τι, Soph. Ant. 74 ; Ar. Eq. 803, etc. ; πανουργίας π. Dém. 943, 1, tramer ou commettre qqe méchanceté, des méfaits.
Étym. πανοῦργος.