Παντακύας

παντάλας

Πανταλέων
παν·τάλας, αινα, αν [ᾰλᾱ ᾰν] tout à fait infortuné, Eschl. Pers. 638 ; Eur. Andr. 140, Hec. 667.
Étym. π. τάλας.