παντάπασι(ν)

παντά·πασι(ν) [τᾰᾱῐ] adv. tout à fait, entièrement, absolument, Hdt. 7, 152 ; Thc. 6, 71 ; Plat. Phæd. 88a, etc. ; suivi d’un adj. Xén. Cyr. 1, 4, 12 ; Plat. Pol. 293a, etc. ; Dém. 140, 16 ; τὸ παντάπασι, Thc. 3, 87 m. sign. ; particul. dans les réponses : παντάπασί γε, Xén. Mem. 4, 5, 3 ; Plat. Soph. 236a ; π. μὲν οὖν, Plat. Phædr. 278b, etc. oui certes, parfaitement.