παντλάμων

παντλήμων

παντοϐίης
παν·τλήμων, ων, ον, gén. ονος, tout à fait malheureux, Eur. Hec. 198 ||
E Dor. παντλάμων [ᾱ] Soph. El. 150, etc.
Étym. π. τλήμων.